Herfst....een prachtig seizoen. Mooie kleuren, paddenstoelen, een bijzondere sfeer...... Voor mij voelt het alsof de natuur zich nog een keer in haar volle glorie laat zien alvorens af te sterven en te verstillen. De herfst maakt mij daarom stil. Het is een seizoen van overpeinzen en van loslaten. Alles in de natuur verstilt en laat los. De bomen laten hun blad vallen, akkers staan leeg en kaal. De dieren verstoppen zich en trekken weg. Het wordt stil. En binnenin mij wordt het op dit moment ook stil, want ik moet ook loslaten. Maar oh, wat heb ik daar moeite mee!!!!!! In mijn leven heb ik altijd dieren om mij heen gehad. Honden, paarden, katten, geiten, kippen, konijnen en nog veel meer. Als zij van mij weg gingen kwam dat omdat er een eind aan hun leven kwam. Maar geen dier ging weg omdat ik hem of haar zat was of iets dergelijks. Dieren zijn geen gebruiksvoorwerpen.  Ze horen bij je vanaf het moment dat je ze in jouw leven toelaat. Op dit moment wonen er bij mij drie katten en vier honden. Best veel ja. Twee ervan zijn gasthonden, tijdelijk dus. Deze zijn inmiddels al wel langtijdelijk (kerst 2014 ) en het ziet er naar uit dat ze niet meer teruggaan naar hun baasje. Niet omdat die niet meer van ze houdt, integendeel. Maar omdat diegene helaas niet meer in de omstandigheden verkeert om ze terug te nemen. Nu woon ik maar in een klein huisje. Weliswaar met een heerlijke tuin temidden van de bossen, maar vier is toch wel veel. Allemaal tegelijk uitlaten is geen optie. Als ik onderweg iets tegenkom van tractoren, crossmotors, ruiters, wielrenners enzovoort dan is het moeilijk om ze alle vier onder controle te houden. Dus struin ik drie maal drie keer per dag door de bossen hier. Het houdt me wel fit, dat wel, maar het is toch wel veel en tijdrovend. Voor mij zou het dus goed uitkomen als mijn twee gasthonden weer opnieuw een eigen plekje zouden kunnen vinden. Maar dat is lastig. En moeilijk. Want in mijn hart wil ik ze al niet meer kwijt. Ik houd van alle vier!!! Nu zijn er door een bijzondere gebeurtenis mensen op mijn pad gekomen die zich graag over een van hen willen ontfermen. Hele lieve zachtaardige mensen die oprecht van hem gaan houden denk ik. Maar......nu moet ik loslaten en daar heb ik het  zo moeilijk mee. Als ik dan naar zijn zachte lieve kop kijk en ik streel zijn fluwelen gemarmerde gele vacht dan huilt mijn hart. Loslaten.......zo'n moeilijk proces.       Morgen verder......

Op een dag besloot mijn dochter een hondje te adopteren uit Rusland. En zo kwam Mila in ons leven. Mila woont nu bijna een jaar bij mij. Samen met twee honden uit Spanje ( ook met een rugzak ) en onze ongecompliceerde Buddy, die we vanaf dat hij zes weken was hier in huis hebben. Mila was aanvankelijk bij mijn dochter thuis. Toen ze net uit Rusland kwam, kon ze alleen maar aan een tuigje, omdat een halsband haar teveel herinnerde aan de hondenvanger in Moskou. Ze was nog maar net een paar weken in Nederland toen ze van schrik plotseling losschoot en in blinde paniek de weg oprende, zo tegen een rijdende auto aan !!!! Haar voorpootje was ernstig beschadigd. In de kliniek hebben ze het met behulp van platen en pennen zo weten te repareren, dat ze gelukkig weer op vier pootjes rond kan trippelen. Wij vijftienhonderd euro armer en Mila weer een traumatische ervaring rijker, hetgeen wij haar graag bespaard hadden. Na verloop van tijd bleek het gezin van mijn dochter voor Mila te druk en te stressvol. Met twee, inmiddels drie, kleine kinderen in de leeftijd van nul tot vier jaar, kwam Mila niet echt tot rust. En zo kwam Mila bij mij. Nou, inmiddels heeft ze haar plekje wel veroverd hier. Zowel op de bank als in mijn hart! Eerst was ze ook hier erg schuw en op haar hoede. Ze verstopte zich bij voorkeur onder de tafel. Vanuit deze veilige schuilplaats observeerde ze ons en haar omgeving. Maar er onder vandaan komen??? Ho maar!  Ik kon haar niet eens benaderen om haar uit te laten. Gelukkig glipte ze af en toe met de andere honden mee naar buiten de tuin in. Daar heeft zij ook de eerste weken hier haar behoefte gedaan. Na een poosje verliet ze soms toch even haar plekje en koos ze er voor om op de bank te gaan liggen. Zodra ik echter ook op de bank ging zitten, was ze weer weg. Doch op zeker moment lukte het me om naast haar te zitten. Maar haar aanraken of aaien kon ik nog altijd niet. Op een avond lag ze weer naast me op de bank. Opeens voelde ik , o zo voorzichtig, haar neusje snuffelen aan mijn hand. Bewegen durfde ik nauwelijks. Ik bleef afgewend zitten, keek haar dus niet aan en begon haar zachtjes over haar kopje te strelen. En ze stond het toe...!!! Her gevoel dat er dan door je heengaat dat is onbeschrijflijk! Dat je eindelijk haar vertrouwen krijgt, een onvergetelijk moment! Vanaf die dag had ze het door. Aaien en knuffelen en uitgaan, hoe leuk vindt ze dat!!! Van dat schuwe bange meisje is gelukkig niet veel meer over.  Ze staat nu letterlijk en figuurlijk te stuiteren wanneer we uitgaan. Om geaaid te worden duwt ze haar snoet tegen mijn hand of ze legt dwingend haar nog enigszins scheefstaande pootje op mijn arm of been. Alleen als het onweert of wanneer ze hier achter in het bos aan het schieten zijn wordt ze weer dat angstige en onbenaderbare hondje van eerst. Terwijl ik dit opschrijf ligt ze met die mooie zwarte kraalogen en haar oortjes gespitst naar me te kijken. Ja Mila, ik schrijf dit verhaal over jou om iedereen te laten weten dat je een hele leuke en lieve hond bent. Kleine aandoenlijke Russin.......

Vandaag met kippenvel en tranen zitten kijken naar de Grand Prix Speciaal vanuit Aken. Prachtig en ongelooflijk knap wat ruiters en paarden daar laten zien. Wat een trainingen zijn daaraan vooraf gegaan....Heel goed wat "onze"Jan Peter Minderhout daar liet zien, wat een prestatie. Proficiat met het brons voor hem. Maar wat een deceptie voor de beste en meest sympathieke ruiter die er bestaat Edward Gal!!!! Een aantal jaar geleden heeft hij met pijn in zijn hart afstand moeten doen van Totilas.😥💔👎Zij vormden het perfecte droomteam. Nooit meer is Totilas tot zulke ongekende hoogtes gekomen als onder Edward. Duitsland dacht een sterke troef te kopen. Jammer dat er bij deze transactie alleen aan geld gedacht is. Niemand heeft er aan gedacht wat het met het paard zou doen. Een paard is geen machine, maar kent wel degelijk gevoelens en emoties. Natuurlijk ontbrak het Totilas niet aan een mooie stal, goede verzorging en voldoende eten.Maar ik weet zeker dat hij Edward miste. Totilas werkte voor hem. Hij vertrouwde hem. Natuurlijk kunnen andere mensen hem berijden. Dat paard is hoog opgeleerd en begrijpt wat er van hem gevraagd wordt. Maar zonder Edward Gal is Totilas een paard zonder ziel. Dat dier heeft verdriet en mist Edward tot op de dag van vandaag. Jammer dat iedereen daar kennelijk geheel aan voorbij gaat en alles helaas nog steeds draait om het grote geld.                                     Nu berijdt Edward "Fritzie", een heel sensibel paard!!!! Zo ontzettend tiest dat het nu Edward weer moet overkomen deze middag dat het paard van pure stress op zijn tong bijt en daardoor deze combinatie gediskwalificeerd werd. Beste Edward en Fritzie, heel veel succes nog samen. Het gaat jullie lukken. Edward je bent voor mij de beste en sympathiekste ruiter die er is!!!! Jammer van vandaag maar jullie komen samen sterk terug, zeker weten.

Vandaag eens een vrolijk verhaaltje. Ik maak met alle dieren om mij heen natuurlijk genoeg dingen mee. Dat zijn jammergenoeg vaak droevige, maar gelukkig ook leuke en bijzonder dingen. Vandaag, zo net voor het weekend, maar eens over vrolijke zaken praten. Zoals het verhaal van het paard met de zebra-jurk aan. Deze dagen logeert mijn kleindochter, drie jaar oud, bij mij. Nou dat is vaak lachen. Want zij merkt de meest bijzondere dieren op. Zo reden we langs een wei waarin een paard met een vliegendeken stond, inclusief zo'n kapje over zijn hoofd. Het was een zebraprint, hetgeen je tegenwoordig wel vaker zit. "Oh, oma!! Stop eens...Daar staat een paard met een zebrajurkje aan!! Mooi he oma? Ik denk dat dat paard liever zebra wil zijn, toch oma??"  Een paard dat dus liever een zebra is, hoe grappig kun je het bedenken. Ze heeft het , wanneer ik haar uit een boek voorlees waarin een nijlpaard voorkomt, ook altijd over dat "huilpaard". Weer een bijzonder dier erbij. En wat denk je van een "eikhoorntje" in plaats van een eekhoorntje? Zo krijgen we er hele nieuwe diersoorten bij. Na deze prietpraat voor het weekend doe ik er nog maar een plaatje bij van een "spreeuwhond"....Misschien dat we die straks nog tegenkomen als we de honden uitlaten...?????