Deze onzekere tijd, waarin we bezorgd en angstig zijn, brengt ook voordelen met zich mee. Velen van ons hebben nu, door de omstandigheden, ineens meer tijd.   Ook ik heb weer tijd om verhalen te vertellen.  Mooie verhalen....., want in deze periode zijn er al genoeg vervelende berichten.  Door de " verstilling " gebeurt er veel in ons hoofd. We krijgen weer ruimte om die dingen te ontdekken waar we ons normaal geen tijd voor gunnnen.   We leren weer om te "luisteren".  Vandaag zat ik even heerlijk in het zonnetje in de tuin. Ik luisterde naar de geluiden om me heen. Wat een rust! Geen auto geluiden, geen andere mensen, geen vliegtuigen, niets...Het enige wat ik hoorde was een schitterend orkest van kwetterende, koerende, tsjilpende en zingende vogels. En dat begeleid door het ruisen van de wind door de bomen. Wat een puur genieten op zomaar een maandagmiddag. Langzaam vallen mijn ogen toe en dommel ik een beetje in. En dan hoor ik nog een geluidje, een geklepper van hout. Voorzichtig open ik een oog en knipper tegen het zonlicht.  En dan zie ik hem, de eekhoorn! Hij zit op zijn gemakje de nootjes uit het huisje, dat daar speciaal voor hem hangt, te eten. Wat een leuk gezicht is dat toch! Ik prijs mij gelukkig op deze mooie zonovergoten maandag  in april.  De natuur geeft mij weer moed om door te gaan.  

Gisteren een leuke workshop gehad over de invloed van kruiden. Deze workshop was onder de bezielende leiding van een natuurgeneeskundig diertherapeute. Zij vertelde ons alles over de meest voorkomende kruiden die de meesten van ons wel bekend zijn. Zoals de brandnetel, de paardenbloem, het madeliefje, kamille en nog vele andere. En bij welke klachten je welke plant het beste kunt gebruiken. Nou, het is niet iets wat je even na een middagje onder de knie hebt, hoor! Je moet ook weten hoe ze te plukken en wanneer en waar dat het beste is. En ook hoe ze te bewerken. Dien je de kruiden zo toe, of in een tinctuur of door middel van een zalfje? Je moet er toch wel echt veel van weten om het zomaar toe te passen vind ik. Maar het was echt interessant!! Tenslotte (grappig, aan het eind 🙂) nog even een voorstelrondje gedaan. En dan blijk je ineens een hele middag met hele bijzondere en inspirende mensen omringd te zijn geweest. Wat ik ook deze middag weer geleerd heb is hoe ontzettend belangrijk het is om goed naar je dier te kijken en te luisteren. Oprecht blij met deze verrassende middag!👍

Bevrijdingsdag.  

De juiste dag om mijzelf te bevrijden van mijn schrijfangst en hier weer gewoon een verhaal met jullie te delen! Met veel plezier schreef ik altijd mijn " beestenswaardigheden" maar laster en boze tongen maakten mij schrijflam .....

Vandaag wil ik aandacht geven aan de dieren in oorlogsgebieden. Ook zij zijn slachtoffers van geweld en strijd. In Londen is er een heel bijzonder monument in Hyde Park.Het is een monument dat speciaal gebouwd is ter nagedachtenis van alle dieren die in oorlogen door de Britse troepen werden gebruikt. Het heet Animals in War en is een eerbetoon aan alle dieren die ongewild mee moesten doen in de strijd. Ik vind het prachtig dat dit bestaat!       

Dit is de tekst die op het monument staat                                                                                Many and various animals were employed to suppurt British and Allied Forces in wars and campaign over the centuries, and as result millions died.                     

From the pigeon to the elephant, they all play a vital role in every region of the world in cause of human freedom. Their contribution must never be forgotten!

THEY  HAD NO CHOICE 

20 januari. Deze dag is voor mij bijzonder. Het is namelijk de verjaardag van mijn moeder. Zij zou vandaag 99 geworden zijn. Helaas is zij negen jaar geleden overleden op de respectabele leeftijd van 90 jaar. Deze datum is daarom voor mij apart. Waar het eerst een feestdag was, heeft het sinds haar dood iets melancholieks. Nu gebeuren er, juist vandaag, twee droevige dingen.     Vanochtend, onderweg naar het dorp, liep er een hond los op de weg. Hij was duidelijk in de war en liep daar levensgevaarlijk tussen de rijdende auto's en fietsers. Ik ben onmiddellijk gestopt om hem te vangen. Dat was aanvankelijk niet zo eenvoudig want hij was nogal schuw. Maar met hondenbrokjes ( die ik gelukkig altijd bij me heb) en de nodige zoete woordjes kreeg ik hem in de auto. Ik ben meteen naar mijn dierenarts gereden om te kijken of hij gechipt was.  En jawel, het apparaat piepte en zo konden we zijn eigenaar achterhalen. Het was een schattige, lieve en nog jonge hond. Wel veel te mager en veel te bang en onderdanig. Je zou denken dat zijn baas superblij zou zijn met het telefoontje van de dierenarts, maar daar bleek niets van. "O ja, ik kom hem halen, dan is hij uit zijn hok ontsnapt", was de reactie. Achteraf hoorde ik van de dierenarts dat de hond buiten in een hok leefde en gebruikt werd voor de jacht. Mijn hart breekt dan bij zo'n gegeven. Het was een Duitse Staande Langhaar en die hebben zo'n zacht karakter. Dat zijn mensgerichte honden, die helemaal niet in een hok moeten zitten. Naar mijn mening zou er geen een hond in een hok moeten zitten trouwens. Een hond is je vriend, je levenskameraad, je familielid. Maar misschien stopt deze man zijn vrouw ook af en toe in een hok???  Wie zal het zeggen?  Vreselijk, hardzakken vind ik het. Dus mijn "redding"had voor mij toch een zwart randje.  Gelukkig werd ik bij mijn thuiskomst vrolijk begroet door mijn drie honden. Die lagen heerlijk op de bank achter het glas van het winterzonnetje te genieten. Verwende mormels ha ha! Toen ik even later de vogels ging voeren lag er onder de voederplank een dode houtduif.  Helemaal nog gaaf. Gestorven door de kou denk ik. Ik heb hem voorzichtig opgepakt, onder een struik gelegd en bedekt met bladeren.  Een aantal zal wellicht zeggen "nou ja zeg, het is maar een duif..." Maar mij raakt dat. Zo'n mooie zachte vogel met een parelmoerlen glans op zijn blauwgrijze verenpak. Maar weet je wat mij nu het meest ontroert??   'Zijn maatje zit op het tuinhek en zoekt hem echt.  Nu heeft hij ontdekt dat hij onder de struik ligt en vliegt hij telkens van het hek naar zijn dode vriend. Het is echt aandoenlijk om dat te aanschouwen. Het is nu inmiddels bijna half zes en ik hoop dat er vandaag geen treurige dingen meer gaan gebeuren. Voor mij was het al een dag met een rouwrandje, maar de hond en de duif hebben dat gevoel nog eens versterkt. Het wordt nu donker. Ik steek de kaarsjes aan. Een voor mijn moeder, een voor de bange hond in zijn koude hok, een voor de dode duif en een voor alle mensen en dieren die wel een beetje kracht kunnen gebruiken.

Zoals velen van jullie weten woon ik in een huisje in het bos. Dat vind ik heerlijk. Het huisje is klein, maar wat je ervoor terugkrijgt is veel ruimte buiten. Dagelijks spelende eekhoorntjes en konijntjes voor het keukenraam. En natuurlijk allerlei soorten vogeltjes. Spechten, Vlaamse gaaien, vinkjes, meesjes, boomklevers, boomkruipers, roodborstjes en nog veel meer.  Te leuk vind ik dat! Eerlijk gezegd lok ik ze ook mijn tuin in met zaad, vetbollen, potten vogelpindakaas, pindaslingers  en brood. Overal staat of hangt wat te eten voor ze. Een ware "tuin der lusten" maar dan voor vogels. Nu ben ik uiteraard niet de enige menselijke bosbewoner hier. Er zijn nog meer mensen die op zo een begenadigd plekje mogen wonen. Alleen met dat verschil, waar ik dagelijks een enorm plezier aan beleef, is voor hen juist een dagelijkse bron van ergernis. Want vogels die eten, die poepen natuurlijk ook! En o jee, ze poepen weleens op het dak. En nog erger....van hun gekoer, getsjilp en trippelende pootjes op het dak worden mijn buren te vroeg uit hun slaap gewekt. Geluidsoverlast en rommel van de vogels. Dus wat schetst mijn verbazing?? Er is hier onder de menselijke bosbewoners een ware hype ontstaan! De hype van de nepkraaien. Zoals een plastic reiger de echte reigers in de vijvertjes moet afschrikken, zo moeten deze kunststof kraaien op het dak de vogels verjagen. En sinds er een buurman mee begonnen is heeft de populatie nepkraaien zich in korte tijd flink uitgebreid. Ik vind het een giller. Je woont in een bos en je gaat nepvogels inzetten om de oorspronkelijke vogels weg te houden. Het zijn dezelfde mensen die last hebben van de blaadjes van de bomen. En die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in de weer zijn met luidruchtige bladblazers. Om dan te constateren dat na een paar dagen de grond weer bezaaid ligt met bladeren. Tsja, je woont tenslotte in het bos. En weet je wat ik stiekem nou zo lollig vind? Net zoals de blaadjes zich gewoon weer op de grond laten vallen, zo zie ik de duiven en de eksters gewoon gemoedelijk naast de kunstkraaien op het dak zitten. Met zo'n blik van : Ik heb er schijt aan.😲  De natuur laat zich niet ( mis ) leiden.